Ja!

Totaal onverwacht zei ze me dat ze me nodig had. Hoera, dacht ik, want ik vind het leuk om anderen te helpen. Wat ze vroeg deed me bijna huilen, zo ’s ochtendsvroeg op het werk. Dat ik geen ochtendmens ben deed daar niet veel goeds aan maar het was vooral wàt ze me vroeg: of ik haar huwelijksceremonie wou leiden. Omdat er niemand was waarvan ze liever wilde dat die dat deed dan ik.

Dat was slikken, daar in de leraarskamer. ‘Zij’ is Annelies, mijn hipste en Instgramwaardigste collega-vriendinnetje. Ze wordt zo rustig van mijn stem, zei ze, en hé, plots zeggen mijn 16-jarigen op school dat ook. Ik begon bijna te zweven: ik. wil. niets. liever. dan, dat!